Davido, la plej malgranda en la lernejo, ofte fariĝis mokataĵo de siaj samklasanoj. Li humile eltenadis ĉion, ĝis fine lia pacienco estis ĝisfunde elĉerpita. Li eksplodis de kolero kaj elvokis al duelo Johanon, kiu plej laste ĉikanis lin.

Davido kaj Johano ruliĝadis tien kaj reen, firme tenante unu la alian. Geknaboj ariĝis ĉirkaŭen kaj plenvoĉe kuraĝigis unu el ili. Davido baraktis per ĉiu forto, sed baldaŭ konsumis sian tutan energion kontraŭ la pli granda oponanto. Li apenaŭ pretigis sin deklari malvenkon, kiam gorĝoŝira plorkriado surdigis liajn orelojn.

Nekredeble! Ĝi venis el neniu alia ol Johano, kiu kapitulacis sekundeton antaŭ Davido.