Mi ne scias kial, sed mi ne povas fari tion nun. Sed poste. Mi faros tion poste. Kiam? Kiam mi havos pli da tempo. Kiam la vivo lasos min vivi. Mi ja tiam verkos libron, majstroverkon, epopeon. Vi vidos. Ĉiuj volos ĝin. Ĉiuj legos ĝin. Ĉiuj aĉetos ĝin. Mi sentas, mi sentas, ke la temp’ estas preta por tia grandioza … majesta … poezia ĉefverk’. Decidite. Mi komencos ĝin morgaŭ.

“Kio estas tio?” demandis la serĝento al la kuracisto, kiu malkovris la kadavron.

“Estas papereto, kiun li tenis premita en sia mano, kiam ni trovis lin. Frenezaĵo pri epopeo aŭ io tia.”