Li iris el la ŝoseo al la mallarĝa kampara vojo. Estis arbaro ambaŭflanke. Sciuro impetis antaŭ la aŭton, kaj li malrapidiĝis. Du mejlojn pli fore, li haltis apud la vojo. Neniu estis tie je la sepa matene. Pado etendiĝis laŭlonge de rivero rapide fluanta.

Pensoj opresaj kaj frivolaj saltis en lia menso, postulante atenton, kvazaŭ simioj svingantaj tra la arbosuproj. Li lasis la pensojn salti en la riveron kaj forflui. Adiaŭ. Zorgoj kaj ĉagrenoj sin prezentis. Li levis la kapon por vidi la blankajn nubojn. La zorgoj forflosis kaj malaperis. Birdo kantis, kaj venteto trafis lian vizaĝon. Ho, klareco!