Antaŭlonge, ŝia patrino suferis strangan nerezisteblan impulson, ŝiaopinie simptomon de maljuneco, ĉagrenan sed samtempe amuzan. Starante en butiko, ŝi pripensas panjon, longtempe mortintan, kaj zorge rigardadas ekspozicion de varoj.

Nuntempe ŝi mem estas maljuna. La genuoj foje doloras, la dorso ĉiam, kaj kiel panjo, ŝi maltrankviliĝas pri aferoj antaŭe nezorgigaj. Pliaĝiĝante, oni ekkomprenas gepatrojn – kion ili travivis, kial ili tiel agis. Retrospektive, ili ne ŝajnas tiel frenezaj. Oni eĉ ekkonstatas, ke ili kelkfoje pravis.

Krome, fulmotondro prognoziĝis, do – vere – estus prudente. Ŝi ĵetas alian ujon de Duracell-oj en la vendejĉareton: Kiel panjo ĉiam diris, ne eblas havi tro da piloj.