Sato kaj ripozo estis nerezisteblaj tentoj post la katastrofo. La postvivantoj tiom alkutimiĝis al raboserĉado, ke neniu emis pridubi sian bonŝancon. Tanda fariĝis por ili savanto, promesante manĝaĵon, ŝirmejon, eĉ medikamentojn.

Ĉiutage, Tanda skoltis kaj provis rekrutigi iun ajn, kiun ŝi trovis, por rifuĝi ĉe ŝi. Hodiaŭ, tri homojn … morgaŭ, kvin homojn … al ĉiuj ŝi prezentis komforton en mondo sen luksaĵoj.

“Pardonon, mi ne volas impertinenti,” diris unu rifuĝinto. “Ni estas tre dankemaj! Sed vi savis tiom multe da homoj, tamen via domo neniam ŝajnas plenplena.”

Tanda ridetis ironie. “Savis? Vi miskomprenis, kara. Mi ne estas anĝelo … mi estas predanto.”