Li piediras al la parko laŭ sia ĉiutaga vojo, tiel konata al li kiel lia apartamento: maĉgummakulita trotuaro kaj ungo-salono, murskribaĵoj, fermita teatro kaj plenplenaj rubujoj. Alveninte, li surbenkiĝas kaj malfaldas gazeton. Kiam li demetas siajn okulvitrojn por legi, la surpaĝaj literoj tuj pliklariĝas. Pretere, la mondo fandiĝas en flikaĵon de multkoloraj formoj malprecize konturigitaj: kiel nuboj, ili povus esti io ajn, kion oni imagas.

Post horo, refaldinte la gazeton, li ekiras hejmen: makulita trotuaro kaj superfluantaj rubujoj kaj fermita …

Subite li haltas, frapite de ideo. Li demetas siajn okulvitrojn, kaj la mondo fariĝas flikaĵo de koloroj. Ridetante, li plupromenas.