Lasante rozojn ĉe la ondo-rando kiel kutime, ŝi promenas sur la plaĝo de unu piedpinto al la alia. Ŝiaj spuroj, kiel la petaloj, estas forviŝataj. La petaloj, kune kun la aero, salakvo kaj iomete da sablo miksiĝas, kreante ŝaŭmon belan.

Kial ŝi faras tion? Mi neniam demandis. Kiel demandi? Mi rigardadas binokle. Jam delonge mi ne laŭiris tiun plaĝon. Mi ekmemoras la tagon, kiam ni preterpasis unu la alian. Ŝia mieno ekzorgis.

La ondoj eksplodas kvazaŭ drako enpaŝas ilin. Mi miras. Hodiaŭ mi angoras pri ŝi pro la ventego. Jam mia hundeto lasis min sola ĉe la balkono en rulseĝo.