Li ĉiam scivolis, kia sperto ĝi estus. Nun li sciis.

Trankvileco.

Eĉ la brueto de la ĉeestantoj, parencoj kaj amikoj, ne ĝenis lin. Ne povinte aŭdi ŝian voĉon, li ne certis, ĉu la patrino ĉeestas. Tamen, ŝi ĉiam parolis mallaŭte. Eble estis la edzino, kiu parolis. La sono venis de alia angulo en la ĉambro, kaj estis tro da homoj por certiĝi.

La okulojn fermitaj, kompreneble, li “rigardis” per sia memoro la tutan ĉambron, kaj sentis feliĉon. “Eble tiu estas la vera paco,” li pensis, “tia, kian mi serĉis la tutan vivon.”

Dume, sepultistoj finis la sigelfermadon de lia ĉerko.