La majesta fajrobirdo flugis alte en la ĉielo.

“Ho, fajrobirda moŝto!”, petegis kamparano kiu vidis ĝin. “Ni malvarmas, kaj vintro venas. Ĉu vi bonvolus regali nin per via varmo? En nia domo bruliĝu fajro.”

La mita estaĵo jesis faligante flamantan plumon rekte en la kamentubon de la kamparano, kiu ĝojis danke.

Vidinte la okazintaĵon, iu najbaro kriaĉis siavice: “Hej! Birdo! Ankaŭ mian domon bruligu fajro!”

La besto faligis unu el siaj flamantaj plumoj rekte sur la pajlan tegmenton de la najbaro, kaj la domo cindriĝis postnelonge.

“Nu, ekde hodiaŭ li memoros kiel uzi -ig kaj -iĝ”, kontente pensis la fajrobirdo.