Li staras apud ekspozicio de viro-ĉemizoj atendante, ke la vendisto atentu lin. “Kiel malfacile povas esti rimarki min?” li scivolas. Ĝuste tiam, iu rimarkas.

“Panjo, rigardu! Jen Arnold Schwarzenegger!”

Li ĝemas mallaŭte kaj turniĝas al la parolanto. “Mi revenos,” li diras, kun la aŭstra parolmaniero konvena en tiaj okazoj.

La erara misidentigado iom ĉagrenas lin, kiel kutime. Ĉu neniu rekonas lin? Sed kiel kolera oni povas esti kontraŭ knabeto portanta – li hazarde konstatas per X-radi-vidado – kalsonon ornamitan per bildoj de dinosaŭroj?

Ridetante, li returniĝas al la vendisto, kiu finfine pretas helpi.

“Ĉu vi havas mantelojn?” li demandas. “Mi bezonas ruĝan.”