“Panjo diris, ke mi ja rajtas manĝi kroman kuketon!” triumfe deklaris Marinjo revenante el la malantaŭa korto kaj fermante la pordon post si.

“Hmm?”, respondis Petro de sia fotelo unue preteratente, sed poste, ekkonsciiĝinte pri tio, kion lia filineto diris, li aldonis: “Ĉu vere tion ŝi diris? Ĉu mi demandu ŝin mem?”

“Se vi volas …”, allasis la juna knabino kaj ŝultrumis senzorge.

“Do, eble mi faru tion!” Petro leviĝis de sia fotelo kaj eliris al la postdoma ĝardeno. “Mi vidas, ke vi ankoraŭ dorlotas ŝin …”, li diris al sia edzino, starante antaŭ la tombo kie oni enterigis ŝin antaŭ jaro.