La prezidento kunsidis kun la plej altrangaj kuracistoj. Estis urĝe decidende kiel pritrakti viruson, kiu disvastiĝis en urbeto meze de la lando.

Ĉu sciigi novaĵagentejojn?

“Diru sincere – kiaj estas la danĝeroj de tiu abomeninda viruso?”

La ĉefkuracisto apenaŭ kuraĝis respondi. “Ĝi transmisiiĝas dum renkontiĝoj, kiam infektita homo ekparolas ian strangan lingvon. Ĝi iradas de homo al homo, ne bezonante kontakton.”

“Post tia babilado, ne plu eblas haltigi tiun lingvaĉon – pardonon – viruson.”

“Diable. Se tiu viruso venkos nin, la mondo falos en kompletan ĥaoson. Baldaŭ ne plu estos muroj inter la homoj.”

Oni ne sciigis novaĵagentejojn. Por savi la mondon – kompreneble.