De la ĝardeno, tra vitra pordo de la domo, Peĉjo kaŝe gvatis ŝin – nu, ilin, ĉar Elinjo ne estis sola. “Kiu estas tiu ulo?”, scivolis Peĉjo.

Peĉjo kaj Elinjo estis kune jam de kvin jaroj. La rilato ne estis perfekta: kelkfoje ŝi eĉ forpelis lin el la domo. Tamen, ili kutime repaciĝas, kaj ŝi finfine reenlasas lin en sian vivon kaj en sian liton.

Sed nun, vidante ŝin kun aliulo, Peĉjo freneziĝis. “Vi estas mia!”, li hurlis de ekstere. “Kial vi perfidas min!? Neniu amas vin kiel mi!”

Tamen, ene de la domo, Elinjo ignoris la laŭtan bojadon de Peĉjo.