Mi unue eksciis pri Esperanto hazarde en la fruaj 1970-aj jaroj kiam mi aŭskultis radio-elsendon de WOSU, radiostacio de la Ŝtata Universitato de Ohio. Mi kontaktis la instruiston pri la Esperanta kurso, sed mi ne povis partopreni en ĝi pro universitataj studoj, laboro kaj du infanoj. Lastatempe mi trovis grupon en Raleigh – denove hazarde – kiam mi serĉis ion alian.

Kiam mi parolas kun aliaj esperantistoj, mi demandas al ili, kiel ili trovis Esperanton. Ili ĉiam respondas, ke ili trovis Esperanton hazarde. Evidente la plejparto de ni trovis Esperanton ne pro planitaj agadoj de Esperanta organizo, sed pro la sorto.

Kiam mi demandas al la ĝenerala publiko pri Esperanto, la respondoj estas aŭ, “Mi neniam aŭdis pri ĝi” aŭ “Mi aŭdis pri ĝi antaŭ longa tempo. Ĝi mortis, ĉu ne?” (Iuj eĉ opinias, ke ĝi estas religio.)

Ni bezonas antaŭageman penadon, kion mi nomas: Diru al iu pri Esperanto. Simple dirite, ĝi estas plano paroli kun iu ĉiusemajne pri Esperanto. Esperantistoj ankaŭ devus disdoni novan version de la broŝuro de Esperanto-USA kiu enhavas informon pri lokaj kontaktoj. Ni ja povas facile fari ĉi tion.

Esperanto estas tro grava por esti trovita hazarde.

Provu vi mem tiun ĉi proponon kaj raportu al mi pri la rezultoj.