Ŝi estis la plej bela virino, kiun li iam ajn vidis — palvizaĝa, brilokula, flirtema … kaj volonta, li opiniis. Li forportus ŝin al sia naskiĝlando, sed ŝia edzo estis grava reĝo, kies soldatoj abundis. Pli saĝe estis retiriĝi sen virino.

Tio okazis antaŭ multaj jaroj, trans larĝa maro. Nuntempe, multo estas dankinda: Liaj gepatroj maljuniĝas digne. Liaj filoj kaj nevoj plenkreskas sekure. La muroj de la urbo staras nepenetreble.

Tamen foje li tiel forte brulas pro sopiro al ŝi, ke li volonte vidus la murojn rompitaj kaj sian urbon forbrulinta se nur unu fojon li povus tuŝi ŝin, Helenan el Sparto.