Ŝi ekbabilas ĝin ĉetrinkeje: “Tio, kion mi diras, realiĝas.”

“Kio?”

“Mi diras ion, kaj tio okazas.”

“Vi ŝercas.”

“Pluvas.”

“Nenia nubo enĉielas,” mi diras kaj ekrigardas tra apuda fenestro: tuj ekstere ekfalas kolono de pluvo kvin metrojn larĝa, malsekigante la pavimon.

“Mi respondecas pri multe da stranga, ege loka vetero. Ankaŭ aliaĵoj.”

“Vi povas –”

“Oni taksu ĝin beno, sed –”

“Pardonpet…,” ebriulo interrompas. Ignorante min, li fiksas la okulojn al ŝi – ŝiaj mamoj, fakte – kaj ekkoketas neefike, findirante, “Ni kunfaru ion. Mi promesas, ke vi ĝuos. Nur diru, kion vi volas fari.”

“Nenio pli plaĉus al mi,” ŝi diras. “Sed estus maljuste.”